World of Tanks to z mojego punktu widzenia taka gra, w której 30 facetów uważa się za wielkich wojowników ( nie, broń Boże nie są zwykłymi graczami), którzy prowadzą walkę na śmierć i życie w obronie całego świata.

Gra zespołowa ogranicza się tu do strzelania do wspólnych wrogów, bo po co sobie nawzajem pomagać? Jeszcze ten drugi wbije więcej damage i co wtedy? Tego typu gry nie powinno się nazywać drużynowym, tak jak głosi nazwa trybu, jest to kompletny random.

Osobiście gram w WoT’a, przyznaję się, że nawet dość chętnie. Jednak wciąż ciężko mi zrozumieć, jak musi działać umysł mężczyzny, jeżeli jest on w stanie rozegrać nawet ponad  50 bitew jednego dnia…

Każda z nich przebiega według pewnego schematu, wręcz rytuału, którego nic nie jest w stanie naruszyć. Wybór czołgu, przemyślenia na temat wylosowanej mapy, narzekanie na rozlosowanie graczy, narzekanie na grę, narzekanie na działo, penetrację,  na pancerz, na cudzy pancerz itd. I nagle się okazuje, że każdy z nich jest na swój sposób uosobieniem marudy.

Są oczywiście krótkie momenty radości, np: „Tym to sobie strzelaj i tak nie przebijesz”- z triumfalnym uśmiechem na ustach. I po chwili okazuje się, że jednak przebije. Peszek. A najlepiej jak arta go zdejmie, nie ważne że padł jako pierwszy i jeszcze z 10 min nim bitwa się skończy. On musi pooglądać. Nakrzyczeć jak ktoś źle pojedzie, nie trafi, itd. Nie ważne, że gra solo randomka… 😉

Trochę lepiej wyglądają typowe bitwy drużynowe. Tam już jest dowódca, którego słowo jest święte, chyba że masz akurat lepszy pomysł, masz idealne miejsce do snajpienia lub wiesz na sto procent, że tam zginiesz. I tak zginiesz, a drużyna przegra, no ale to przecież wina dowódcy, nie? 😉

Staram się to wszystko rozumieć … ale żeby nawet obiadu nie zjeść bez komputera? Jedzenie stygnie, ja się złoszczę, ale on jest szczęśliwy, bo z kolegami gra.

Na koniec mały bonus… Idę spać około 23, bo lubię pospać, a ten wariat gra do 1-2 w nocy. I potem ładuje się takie do łóżka, zimne, budzi mnie, kołdrę zabiera i dziwi się, że nie chcę go wpuścić. No cóż… 😉